Ceket cebimi üstten göstererek, “na burda” hareketi yaptım. Kulakları oynadı tabi. Hava durumu sohbeti açıp, güneş sistemimizle konuyu dondurduktan sonra tuvalete kırdım. Ama o girdi, ben girermiş gibi yapıp firar...
Yalanımı gerçeğe çevirmem gerekiyodu. Ceket cebime sığacak hediyelik arayışlarını başlattım. Önüme gelen ilk dükkandan başka lüksüm yoktu. Bijuterici. Girdim. Takı reyonunu döküp bi kolye avuçladım ve kasaya zütürdüm. Kasacı kadın, “139 virgül 99 TL” dedi. Titremeye başladım. Dükkanı tek gözle gözlemledim. Gümüşçüymüş bura! imitasyon diil! Onu bırakıp başka bi örnek uzattım kıza. “159 virgül 99” dedi. Ağzımdan beyaz köpükler çıktı. Onu fırlatıp bi öncekini sundum. Napim. “Bol hediye paketli olsun” diye altını çizdim. Makaslar, kurdeleler, havai fişekler, konfetiler, balonlar havalarda uçuştu. Paket hazırlandı. Bu arada yanımda pirsing alan bi kız, “Ne şanslı hatunlar var” gibisinden bana iş atıyo duyurarak. Mır mır diye ama duyuyorum. Bak şimdi ba ba ba. Sevinçlendim. Dua etsin hızır hızındayım. ifadesini alamıyorum… Hemen kasanın üzerindeki fişi kapıp yanlışlıkla unutulmuş süsü için mini poşedin içine saldım. Zaaaaa! istemeyerek de olsa 139 virgül 99 liralık hediye alıyoruz. Az tadını çıkaralım.