o neydi ki öyle..
sonra yaklaşık 1.5 aydır sevgilim olmadığını, onu da geçtim, herhangi bir kızla cinsel
yakınlaşmanın da olmadığını farkettim..
bu muydu yani mesele?
az önceye kadar sevindiğim ve kendimi kızlardan sakınarak, devam ettirmeye çalıştığım "saplık"
halinin, zamanla insanı dönüştürdüğü şey bu muydu?
ayak üstü gördüğü bacakları hayal gücüyle yalamaya iten dürtüler, daha da ileri gider miydi?
bir sonraki aşamada, bundan bir- iki ay sonrasında filan yani, kızı kucağa oturtup zıplayacak ya
da masaya yatırıp misyoner mi yapacaktım zihnimde aq?..
ben bu düşüncelerle boğuşa durayım, çiğdem çıkageldi,
"sıra sizde efendim ;)"
"ne çabuk bitti?"
"çabuk mu?..nerden baksan 15 dakikadır ordayım, ben de sıkılmışsındır diye düşündüm (:"
"oo..o kadar oldu mu?..zaman su gibi geçiyor desene (:"
harbi, o kadar ne ara oldu lan..
gerçi, kendimle konuşurken ya da hesaplaşırken geçen zamanın hesabı yoktu doğrusu.. kaç
geceyi sabah etmiştim göz açıp kapayıncaya kadar, böyle kendi kendime hesap sorduğum
zamanlarda...
neyse.. demek ki sıkıcı biri değilim.. kendimden sıkılmadığıma ve kendimleyken zamanı böyle
hızlı geçirebildiğime göre (:
"iyi ben geçeyim madem" dedim gülümseyerek,
"detayları duymak istiyorum sonra" dedi,
"aynen" dedim.."sen de anlatırsın ;)"
boncuktan perdeyi yarıp geçtim, en az kafenin alt katı kadar kalabalık ama yine aynı şekilde
havadar görünen, fal bakanlar ile baktıranların karşılıklı oturduğu, küçük taburelerin ve alçak
masaların oluşturduğu, yine kafenin diğer kısımlarıyla benzer, bohem dekore edilmiş fal odasına
giriverdim elimde fincanla,
girer girmez, o an için boş olan 2-3 yerden, kabarık sarı saçlarının onu dev bir garfielde
benzettiği, gözlüklü, güleç suratlı, orta yaşlı kadın dikkatimi çekti, ona baktığımı görünce, kırmıjı
ojeli, uzun tırnaklarının önderliğindeki parmakları "gel" işareti yaptılar..
ben de, göz temasımı kurup, güdümlenmiş şekilde yanına yaklaştım, küçük tabureyi çektim