Çevreden 1-2 sıra, bizim kızların sırası ve önümdeki 5 kişinin gözlerini üzerimde hissedince
birden sıcak bastı.. nefes alış verişim hızlanıyordu.. burundan solumak derler ya, yaklaşıyoruz
oraya..
Birkaç saniyelik bakışmanın ardından, fatih, ukala olmaya çalışarak,
“sen neden bahsediyorsun yeaa” dedi,
Güya rahat, sanıyor ki orada arkadaşlarının arasındayken ve sınıftayken ona kafalama
uçamam…
Ananı bile giberim fatih.. ananı bile giberim…ama dua et ki saldırgan yapılı bir adam değilim..
“bak deminden beri sesimi çıkarmadım, ama eğer diyorsan ki benim derdim var, problemim var,
halledelim birader?!”
Sesim iyice ölüm soğuğuna dönmüştü, öyle ki vurgu ve renginden ben korktum aq..
Ve nihayet, mine konuştu,
“hayır.. tsigalko.. fatih.. lütfen..ne oluyor ya?”
Hayretle mineye baktım…yine çok güzeldi…sarı püsküller iyice uzamış, onu masal tadında bir
karaktere, rapunzel vari bir kıza dönüştürmüştü adeta..
Bu, onca zaman sonra bana ilk kez direkt ve adımla hitap edişiydi.. göz göze gelmiştik.. aylar
sonra…hatta koca bir yıl sonra…
Yutkundum.. iyice sıcak basıyordu…belli ki,bir tatsızlık çıkacaksa da, burada olamazdı.. mine,
beni iyi, ya da kötü anlamda pek çok şekilde hatırlayabilirdi, ama kavgacı ve kabadayı olarak
hatırlamasını istemezdim..