peki ya kendime ne kadar güvenebilirdim? aklıma?
o otobüste olduğum gerçeği ne kadar doğru? peki ya olmadığım? bilmiyordum...
düşünüyordum birçok olasılığı ama hala bilmiyordum, bilemiyordum. kendimi kaybetmiştim. otobüs durağına oturup beklemeye başladım, otobüsüm geldiğinde kulaklığı tekrar kulağıma taktım eve doğru giderken yolları izledim. son 3 aydan bu yana hiçbir şey değişmemişti aslen, güvenemediğim bilincimin bana oynadığı oyun ve ilk defa mezarının yanına gitmiş olmamın dışında. anahtarı deliğinde çevirirken çıkan o sesten hala nefret ediyordum, kulak tırmalıyordu. bugün pazardı, sabah saatleri. yatağa yatıp tekrar doğrulduğumda ise pazartesi gecesiydi.