Tam o sırada kapı çaldı! Resmen Allah tarafından çaldırıldı. Av yes. Ana-baba kapıya koşunca 10 kilo hafifledim. Meydan boşalınca Özlem bardağı ilk saksıya boşalttı. Kurtulmuştuk. Yine ağlıyodum ama bunlar sevinç gözyaşlarıydı. Ağlamak istiyordum ve ağlıyordum sayın seyirciler. Bi saniye kapı bu saatte niye çaldı ya? Kim gelebilir ki? Birden içeri insan akın etti! Bir sürü ayak görüyorum! Ayak ayak ayak ayak… Bir ayak, “Kalk dayıcım kalk. Bu gece uyumak yok. Sabaha kadar parti yapıcaz” dedi. Diğer ayak, “Özleeem, canısııı. Bak kuzişlerini getirdim. 16 mı oldun sen teyzecim” dedi. Öteki ayak, “Yengecim doğum günün mucuk kutlu mucuk olsun. Büyük dayın da gelicek birazdan, mesaiye kaldı. Bu aralar polisler çok çalışmak zorunda kalıyo biliyosun” dedi. Polis mi? Özlem gürültülü bir şekilde ağlıyodu. Bunların sevinç gözyaşları olmadığını anlayan ahali sustu. Dayılar, teyzeler, amcalar, gardaşlar, herkes sustu. Özlem, “Ben bunların hiçbirini hak etmiyorum” dedi. işte benim bittiğim andır. Baba, “Kızım neyin var, anlat, korkma” dedi. işte geliyo. Özlem, “Ben hamileyim” dedi! O kadar şaşırdım ki masayı delip çıkıcaktım ortaya! Lan sen ne hamilesi. Pardon. Özlem ciddiydi. Taşlar şimdi yerine oturuyoooo… Tabi ya. Bu kızın dinlemediğim ağlak konuşmasında bu da vardı. Bana hamile olduğunu söyleyip ağlamaya başlamıştı. Sonra yalnız ve çaresiz hissedip beni odasına davet etti. Ulan kız hamileyim demiş, ben “Boşver eve git yat geçer” dedim. Bi saniye babası ağzını açtı. Aha dayak geliyo. “Kızım” dedi… Büyük bir sessizlik. “Seninle gurur duyuyorum… Dede oluyorum bee, bu gece uyumak yok…” Eeeeeh yetti be! Masanın altından fırladım çıktım dışarı! Bi kaç kişiyi korkutup kalp krizi geçirttikten sonra babaya yöneldim. “Ulan ne geniş adamsın be! Kızın eve gece 2’de gelir ses etmezsin. 16 yaşında bira içer, bravo kızım dersin. Baba hamileyim der kutlama yaparsın… Sen nasıl babasın be!” Ortama büyük bir şaşkınlık hakimdi. Baba koşa koşa üzerime atladı. Mcuk, mcuk… “Damadıııım!”