Doğuyor önce insan. Çevresine bir neşe saçıyor. Önce anne baba sonra tanımadığı daha nice kişiler. Zamanla hepsi birer isim alıyor tabi. Onlarla büyüyor. Kimileri yolun bu kısmında başka bir tarafa sapıyor. Anne babasıyla tanışamıyor, tanışsa bile sonradan elveda ediyor. Kimisinin yüzüne gülüyor şans kimisi de kaderine razı gelip bir sille daha yiyor.

Büyüyor insan zamanla. Kendisi büyüdükçe fikirleri, duyguları da büyüyor. Bir de küçükken yüreği büyük olanlar var onlar daha da yaşlı oluyor. Zaman zaman arkadaşlıklar ediniyor belki de en değer verdiği kişiyle. O kişi de ona ilgi duyuyor. iyi kötü bir meslek ediniyor yaş 35 yolu yarılamış en değer verdiği hayat arkadaşıyla mutlu bir yuva kurmuş kimisi de o yuvayı dağıtmış.

Pastadaki mum sayısı çoğalıyor haliyle. Zaman su gibi akıp gitmiş. Verilen canın alınma zamanı gelmiş. iki sene önce karşılıklı oturdukları hayat arkadaşı teslim etmiş emaneti, sıra onda. Hazır hissediyor kendini, nasıl hissetmez ki kavuşacak sevdiğine. Bedeni kaskatı kesiliyor soğuk her yanını sarıyor. Hayat değil mi işte o da böyle bitiyor ...