Khong! Khong uyan Khong lütfen!

O geceden hatırladığım tek cümle sanırım buydu. Bana kalırsa pekte mutlu edici bir cümle değil . Çünkü içersinde "uyanmak" kelimesi yer alıyor. Dünyanın her yerinde rahatsız ediciliği kanıtlanmış bir kelime olmalı . Yanıt veremesemde duyuyordum. En azından bir süreliğine .

Evet geçte olsa beklenen olmuştu ve uyanmıştım. Bir insan hayatla mücadeleye tam ara vermişken tekrar onu alıp hayatla dövüşmesi için neden korkunç bir arenaya fırlatırsın ki ? Bu yüzden doktorları hiçbir zaman anlamayacağım. Uyandığımda başımda annem, babam ve ablam vardı . Eminim ilk adımlarımı atarken, ilk kez konuştuğumda, hatta ilk doğduğum anda bu üçlü bana bu şekilde bakıyordu . "Neredeyim ben" dedim . Evet bu klişeyi bende yaptım . Babam "Hastanedesin evlat burası doğduğun hastane pekte yabancı sayılmazsın" dedi. ikinci klişeyi tahmin ediyorsunuz değilmi? "Bana ne oldu?" Ablam atlamıştı;

-Aptallığına doymadığın için bigibletle kamyona çarpmışsın.

-Bigibletle kamyona çarpmak mı ?

Sanırım ablamın dediği kadar aptal olmalıyım. Nasıl olurda kamyon bana değilde ben kamyona çarparım? Birde kamyona çarpıp nasıl takla atabilirim? Kahretsin çok aptalım. Kendimden utanıyordum. Ben utancımı yaşarken kapıdan bir tıklama sesi geldi , ardından kapı açıldı . Gelen esmer, uzun boylu, saçları dik, orta yaşlı olarak tahmin ettiğim , üzerindeki üniformaya bakacak olursak doktor olması gereken bir adam girdi . Ardından "Ufaklık bakıyorum da aramıza katılmışsın." Dedi . Utangaç bir yapıya sahip olduğumdan susup gülümsemeyi tercih ettim. Birkaç tetkik yapacağız dedi ve birkaç soru sordu ardından gözlerimin içine ışık tuttu. Sanırım iyi olmam onu mutsuz etti . Işığın parlaklığı ile gözlerimi kör etmeye çalışıyor gibiydi.