bugün dedem hastaneye gittiğinde kavga ettiler. annem artık bizi sevmediğini evi terk edeceğini ve nerde isterse orada yaşayacağını söyledi. küçüklüğümden beri intihar etme çabasında olan annemden birşey daha öğrendim. meğersem tek amacımın onların borçlarını ödemek olduğunu bilmiyormuş. öğendiğinde de umursamadı.

kardeşim hala ağlıyordu. dışarı çıkıp deli yunus la buluşacaktım. cesaret edebilirsem olanları anlatırım.
insan her ne kadar başına gelen kötü şeyleri söylemese de birilerinin bilmesini ister. insam beyni böyle çalışır çünkü."senin halini anlıyorum" cümlesi tamamiyle yalandır. kimse kimseyi anlayamaz. anlasa bile kendisinden çok düşünemez.
yaşadıklarımı anlatmak istemiyorum.ama bir şekilde öğrenip bana iyi davranmalarını istiyorum. belki de tek sorun budur.
bunun bencillikle alakası yok.

deli yunus'un babası izin vermediği için ondan 5 tl alıp çayın 1 lira olduğu cafeye gittim. yanımda 10 lira olduğunu unutacak kadar düşünceliydim.

"herşey para değil"değil di.çoğu şey paradan ibaretti benim için.

buna kapitalizm deniyordu sanırım. dünyada hiçbir çocuk paraya bu kadar değer vererek büyümek zorunda kalmamalı. eğer benim de çocuklarım olursa bu duyguyu hiç yaşamayacaklar.

eve gittiğimde dedem gelmişti. annem ve babam sahte bir şekilde mutlu ve saygılılardı. hiçbiriyle konuşmayacaktım. hemen dedeme hediye olarak bana verilen bağlamayı verip birkaç şey öğrendim.60 yaşındaki adam hayatında ilk defa eline aldığı gitarı bile çalmıştı birkaç yıl önce.

bu yeteneğimi dedeme benzetirler benim hep. müziği çok seviyorum. yaşamımın her döneminde müzik te vardı.bu düşünceler aklıma geldiği an o gece yapacağım şeye de karar verdim.

ilk defa bilgisayarın fan sesini bastırmak için değil gerçekten istediğim için müzik dinliyordum. abimin ve kendimin 5 yıl önceki rap şarkı kayıtlarını buldum.o zamanlar da çok şey anlardım şimdi de o sözlerden.

uykum geliyor. uyumayı sevmiyorum. sabah olduğunda gün başlıyor ve uyanık oluyor herkes. geceleri uyudukları için kavga edemiyorlar...