Tam o sırada kapı çaldı! Resmen Allah tarafından çaldırıldı. Av yes. Ana-baba kapıya koşunca 10 kilo hafifledim. Meydan boşalınca Özlem bardağı ilk saksıya boşalttı. Kurtulmuştuk. Yine ağlıyodum ama bunlar sevinç gözyaşlarıydı. Ağlamak istiyordum ve ağlıyordum sayın seyirciler. Bi saniye kapı bu saatte niye çaldı ya? Kim gelebilir ki? Birden içeri insan akın etti! Bir sürü ayak görüyorum! Ayak ayak ayak ayak… Bir ayak, “Kalk dayıcım kalk. Bu gece uyumak yok. Sabaha kadar parti yapıcaz” dedi. Diğer ayak, “Özleeem, canısııı. Bak kuzişlerini getirdim. 16 mı oldun sen teyzecim” dedi. Öteki ayak, “Yengecim doğum günün mucuk kutlu mucuk olsun. Büyük dayın da gelicek birazdan, mesaiye kaldı. Bu aralar polisler çok çalışmak zorunda kalıyo biliyosun” dedi. Polis mi? Özlem gürültülü bir şekilde ağlıyodu. Bunların sevinç gözyaşları olmadığını anlayan ahali sustu. Dayılar, teyzeler, amcalar, gardaşlar, herkes sustu. Özlem, “Ben bunların hiçbirini hak etmiyorum” dedi. işte benim bittiğim andır. Baba, “Kızım neyin var, anlat, korkma” dedi.