cumartesiler... uzun zaman önce benim yaşama sebebim olan günler. onca sağlıksız düşünceler içinde boğulurken her cumartesi kendimi onun yanına atardım. ve şimdi, onun sesini birkez daha duyamayacak olmanın acısıyla mezarının yanına yığılmıştım, ağlıyordum. burada durduğum her saniye beni daha da fazla onun yanına sürüklüyordu ama benim lanetim buydu. ölemezdim, gidemezdim yanına. bunu haketmiyordum. doğruldum ve bacaklarımda acıyla otobüs durağının yolunu tuttum. saatlerin geçtiğini ve susadığımı hissettim, en yakın bakkala adımım atıp suyumu alırken yan tarafta konuşulanlara kulak misafiri oldum. bir otobüsün kaza yaptığından ve 23 kişinin patlama sonucu hayatını kaybettiğinden bahsediyorlardı.