hiçbir zaman sağlıklı bir insan olamadım, tenezzül dahi etmedim. kendi düşüncelerim ve fikirlerim doğrultusunda boğuluyordum ve bunları bastıran ergenlik etkeni vardı. her şey allak bullak oluyordu, düşüncelerim ve davranışlarım, hal hareketlerim birbirine uymadığı her saniye kendimle kavgaya tutuşuyordum. mezarın başından ayrıldığımda paramparçaydım. ayaklarımdaki son dermanla otobüse bindim köşeye geçtim ve eve giderken oturduğum yerde gözlerim yavaşça kapanıyordu. gözlerim acıyordu, hissiz bir acıydı, boş. o kadar fazla ağlamıştım ki gözlerim her ışık gördüğünde daha da fazla acıyordu.