gün geçtikçe kendimi mutsuz eden bir şey daha bulup,onu alışkanlık haline getiriyorum.
fakirlik olarak adlandıramadığım bu yokluk içinde yokluğa bir çare bulabilmek için iş bulmaya karar verdim.
semtteki cafeleri gezecektim ilk önce.
masanın üstünde duran 1 lira 75 kuruşu alıp yola koyuldum.
ilk olarak çağırılmadan sürekli gittiğim cafeye gittim.
ne yazık ki bayan eleman aradıkları için beni almadılar.
umudumu kaybetmek istemiyordum. artık pizza alabilmek istiyordum.
aslında bir iş bulup çalışırsam piyango bileti satan adama ayrı olarak 1 pizza alabilirdim.
cafeden çıkıp yerleri renkli olan caddede yürümeye başladım. hergün gördüğüm piyango biletçisine selam verdim. karşılık vermedi yine. sağır galiba. bisküvilerini çıkarana kadar bekledim. birgün bana da verirse almam. çünkü hiç sevmiyorum o bisküviyi. nasıl sürekli yiyebiliyor hiç bir zaman anlayamadım.

kasvetli havaları sevmem.o yüzden yaşama hevesim de kalmamıştı.iş arayasım yoktu. kaldırıma oturdum. önümden göbeğinin üstüne kadar çektikleri tişörtlerle birbirlerine küfürler ederek yürüyen tatlı kızlar geçti. hepsinin evinde onları bekleyen annesi babası vardı. tıpkı benim gibi.ama onlar anne ve babaları için hiçbirşey yapmamalarına rağmen mutlu olabiliyorlardı.
bir karar almak zorundaydım. eğer bencil olursam daha mutlu olabilirdim. etrafımdakiler beni severdi.
ama bir sorun var.o zaman ben kendimi sevemezdim.bu en kötü şey benim için. beni bilinçsiz sananlara karşın ben onların kavrayamadığı bir bilince sahip olduğumu düşünüyordum.
o kızlara gelecek olursak ta,onların da karakterini çözmüştüm. bilinçaltlarına bastırdıkları huurlukları, artık o kadar silik hale gelmiş ki kendileri bile öyle olmadıklarına inanır duruma gelmişler. konu keyif, zevk olduğunda her türlü ahlaki değeri, dünya görüşünü, toplum kuralını hiçe sayabilirlerdi. bencilliklerine göz yummayan herkes onlar için birer bencildi.ve maalesef onlar da bu toplumu oluşturan bir unsurdu.

dünya görüşü der demez aklıma deli yunus geldi. onun telefonu yoktu. dışarı çıkmadan önce facebooktan mesaj atıp belirlediğimiz saatte belirlediğimiz yerde buluşurduk.o da mesajı görürse tabiki. internet cafeye gittim. cebimde hala 1 lira 75 kuruş vardı. hemen arkadaşımın üyeliğinde süre olup olmadığına baktım. eğer süre varsa vişneli soda alabilecektim. hayatımın hatrı sayılır mutlu anlarından birisi de o süre yerinde 2 saat 49 dakika yazısını görmek.

hemen facebook a girip deli yunus'a mesaj attım.10 dakika sonra dışarı çıkıp sözleştiğimiz yere gittim. kimsenin bilmediğini sandığım o parka. aşırı anlamlı duvar yazılarının önünde türbanlı kızlar ve marka giyinen erkekler vardı...