beyler ben Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesinde okumuş bir panpanızım. o yüzden Çanakkale konusunda da hassas bir insanım. Bugün de 'Çanakkale Geçilmez' sözünün 102 yıl önce kanıtlandığı günün yıl dönümü nedeniyle tvyi açtım, orada olamamanın burukluğuyla törenleri izliyordum. statta aklınıza gelebilecek tüm kodamanlar var, C.başkanından belediyede çalışan yazıcısına kadar. öğrenci kardeşlerimiz şanlı bayrağımızı taşıyorlar. Çanakkaleli vatandaşlarımız da koltuklarda oturuyor alkışlarla destek veriyorlar törene. kodaman büyüklerimiz konuşmalar yapıyor falan her şey iyi, güzel, hoş. fakat asıl dikkat edilmesi gereken bir nokta vardı, GAZiLERiMiZ.

o kodaman kişiler gölgede gayet rahat şekilde otururlarken vatanımız için savaşmış, canlarını vermeye belki de saniyeler kalmış dedelerimiz güneşin altında ayakta öylece duruyor. inanın üzdü beni. hele ki milletimiz için bu kadar değerli bir günde onlara gösterilen bu ilgisizliği kabul edilemez buluyorum. ve o gazilerimiz belki de hala daha çalışmak zorunda kalıyorlar.

bu kareyi görmeden hemen önce Habertürk'te bir adamın dedikleri aklıma geldi: "Bu ülkede kahramanlar ölmeli". Gerçekten de böyle. Çünkü ne yazık ki ülkemizde kahramanlar ancak ve ancak ölünce kıymet görüyorlar. yazık ki ne yazık.