Ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama uyandığımda karanlıktı. Ensem ıslaktı sırtıma kadar. Belli ki kafamı kırmıştı bin. Biraz bulanıktı görüntü ama Erdoğan'ın sesiyle kendime geldim. Kalk lan pekekent. Ellerim ayaklarım bağlı koltuğa uzatmıştı beni. Bu muallakliğinin hesabını vereceksin, öyle kolay mı lan. Neredeyse kodese tıkıyordun beni. Ben de seni mezara tıkıycam amk dedi. Yapma dedim. Senin yaptığın hırsızlıktı, ve çantanda silah vardı korkmuştum dedim. Kes lan diye bağırıp elinde tuttuğu kemeri kırbaç gibi salladı, ucundaki toka kısmı tam böbrek tarafıma geldi. Acı içinde çığlık attım ancak bunun ona merhamet getirmeyeceği aşikardı. Gözü dönmüştü şerefsizin. Aklıma birden Metin geldi. Acaba Metin'i çağırabilir miydim.. Dur kardeşim Metin yapma diye bağırdım.. Hala Metin diyor gerizekalı ya. Hala Metin diyor cümlesini tekrar ede ede kemeri sırtıma koluma göğüs kafesime kafama doğru sallayıp duruyordu. inanılmaz bir acı, tarifsiz bir korku ve çaresizlik.. Ama sanırım tek çıkış yolum Metin'di. Metin duurr. Durdur onu diye bağırıyordum. O vurdukça ben daha yüksek sesle Metin'i çağırıyordum.. Bilmiyorum ama tek çıkış yolu aklı başında olan Metin'in gelmesi ve beni kurtarması gibi duruyordu, ve ben sanki bağırırsam o gelecekmiş gibi boş bir umutla çığlık atarak onu çağırıyordum.