Mete , Metee !!! SEN GiTME BARi METE . SEN GiTME NOLUR ...

Bahçede Mete diye bağırıyordum sadece . Herkes yine pür dikkat beni izliyordu. Kimse görmüyordu ki Mete yı . O benim hayalim di . Hayalimdeki bendim . Ve ben kendimi bırakmıştım artık . O an yıkıldığımı anladım arkadaşlar. O an aklımdan hiç çıkmayacak . Ne babamın , ne annemin , ne de babaannemin ölümü , Deniz'in terk edişi hiçbiri bu kadar etki etmemişti bana .

Düşünebiliyor musunuz ? Kendimden vazgeçtim . Artık bir hiçtim . Mete'nin ardına koştum . Tekin de oraya gitmişti . Kurtulmuştu . Belki bende kurtulurdum . En son duvara doğru son hız koştuğumu hatırlıyorum .

Ve sonuç yine aynı . Yine ölmedim , yine kurtulamadım . Gözümü hafif araladim . Yine bembeyaz duvarlar . Elim kolum sarılı . Ama birşey farklıydı . Başımda güzeller güzeli bir kız ...