(bkz: biraz sevilsek böyle olur muyduk acaba)
Bu hikayemde bahsetmediğim . "Ruh ve sinir hastalıkları hastanesi"nde yaşadığım olayları anlatıyorum . Bunu okumadan onu okumanızı tavsiye etmem . iyi okumalar ...

-Çağatay ne oldu oğlum sana böyle !
+Bir şey yok babaanne , karşı mahalledekilerle dövüştük.
- Eşşek sıpası geç içeri , deden gelince görürsün .

ismim Çağatay . 7 yaşından beri babaannem ve dedemin yanında yaşadım . 4 Yaşında annem ve babamı kaybettim .
Hayattaki tek bana yakın olan insanlar Babaannem ve Dedem .

-Çağatayyyyyy , hadi yemeğe gel .
+ Tamam babaannecimmm ...

Hayatım boyunca hep ekgib yaşadım . Hiçbir zaman tam olamadım . Tek bir suçum olmamasına rağmen erken yaşta annem ve babamı kaybettim . Küçükken aklım pek ermiyordu . Hep bir gün geleceklerine inandirildim.

Maalesef insan büyüdükçe gerçekleri arıyor .

-Çağatay , aşağı gelmezsen yarın okula yürüyerek gidersin !!!
+(Ah babaanne bir günlük yazdırmadın ... ) Oooo hep bir tehdit . Tamam geldiiim .

O zamanlar lise 4 yıllarındayız . Deli dolu 4 senenin son senesi . 12 olmanın havası , bir yandan asosyal olmamın ezikliği , anliyacaginiz tamamen kararsızım .

3-5 REZE DEVAM...