Vefa..

Dolamış herkes diline bir 'vefa' diye, amma velakin kimseden göremiyoruz vefalı bir düşünce...

"Bir tatlı ömür gibi gitmeye niyetlendin,
ayrılık atına eyer vurdun inadına. 
Ama bizi unutma, hatırla ama." (Hz. Mevlana)

Vefa; ilk değil sondaki "ama"da saklı. Bir insanda evvelinde yoksa, âhirinde de olmuyor. Cümlenin başlangıcından ziyade nihayetinde yer buluyor. 

Saklı dedik fakat, nerede bîvefa görsek alnından tanırız. Çünkü " dikkatler ile seyrederiz yâri serâpa / görmez mi idik biz de eger olsa vefası".

Vefa yoksa bu temaşa hitama erdi... Perde kapandı..