Bi akşam hastaneye gitmek istedim. Nedeni yok, merak ettim sadece. Özledim de denilebilir. Otobüse bindim, hasteneye geldiğimde o her zamanki heyecanım yine üzerimdeydi. Odasına doğru giderken aklıma hiçbir şey getirmediğim geldi. Doğru, o en sevdiği çikolatalardan almam lazımdı sanırım.

Hemen hastaneden çıkıp pastaneye gittim, çikolataları aldım. Tekrar geri döndüm. Acaba o da beni özlemiş midir? Tabikide hayır aptal. Birde düşünüyorum ya.

Kapısını tıklattım, içeri girdim. Uyanıktı, beni gördüğünde yüzü o muhteşem gülümsemesiyle doldu.

(Ben)- Selam.

(S)- Mert Bey, hoşgeldiniz. Özlemedim desem yalan olur bak şimdi. Ver bakalım şu çikolataları.

(Ben)- Beni mi özledin çikolataları mı?

(S)- Bilmem, çikolatayı daha fazla herhalde. (Sırıttı)

Yine normal sohbeti ettik. Eğlendik, güldük. Yanında olmak o kadar mutlu ediyordu ki beni. Sonrasında garip bir şey yaptım. Yanına yaklaşıp elini tuttum.