2 GÜN SONRA

(Telefon sesi)

(S)- Mert! Ezgi ve Berke sürekli ziyarete geliyor. Keman çalmam dışında hiç değerim yok galiba gözünde. insan bir kere olsun gelir ya!

Neden gelmemi önemsedi ki? Yok, arkadaşıyım sonuçta. Yani sevdiği çocuğun arkadaşıyım, piyanistiyim. Normal yani böyle konuşması, başka bir anlamı yok sonuçta. Arkadaşımı seven kız o.

(Ben)- işim vardı bu aralar özür dilerim.

(S)- Gelirken o önceden bahsettiğim çikolatalardan getirmeyi unutma. Cidden darılırım bak getirmezsen.(Güleyim derken öksürdü)

(Ben)- iyi misin?

(S)- iyiyim sorun yok. Neyse görüşürüz, unutma çikolataları!

Pekala. Gidelim bakalım. Pastaneden aldım yine istediklerini, hastane yolunu tuttum yine. Hastane merdivenlerini çıkarken karşıma Berke çıktı.

(B)- Mert nasılsın?

(Ben)- Selinin yanına gidiyorsan rahatsız etmiyim ben.

(B)- Yanından geliyorum sorun yok, hem o nasıl laf aptal ne rahatsızlığı?

(Ben)- Ne biliyim..

(B)- Hoşlanıyorsun değil mi Selinden?

Ne alaka? Neden bunu sordu ki şimdi? Anladı mı acaba?

(B)- Anlamayacağımı düşünerek beni aptal yerine koyduğunu söyleme öldürürüm seni burda.

(Ben)- Evet.

(B)- Bak sen Merte, benimle kapışacak ha? Bol şans kanka.(Sırıttı)