Bir sonraki haftanın çarşambası ise, yine çok enteresan bir yüzleşme daha yaşadım, belli ki
hayatım bunlarla geçecek... buyurun o güne gidelim;
Sabah insanlara selam vere vere, neco nun benim için tuttuğu yere doğru ilerliyordum ki, birisi
sakin bir ses tonuyla seslendi,
“tsigalko?”
Sesin sahibini elbette daha arkama dönmeden anlamıştım, sebebiyse kalçamda hissettiğim
basınçtı, ince, çomak gibi bir şey zütümü zorluyordu, sonra bir de döndüm ki,ceydanın,
sultanahmette kaçak kol saati satarken bulup intikam için kiraladığı üç tane zenci, malafatları
sallandırmış afsafdagdaas
Eheh.. tamam güldük.. okey..
Sesin sahibini tanıyorum dediğim gibi..siz de tanıyorsunuz, neredeyse benim kadar hem de..
Döndüm, ebru birkaç adım gerimde dikiliyor,
“konuşalım bir” dedi..
Hani, “konuşabilir miyiz?” filan değil, direkt “konuşalım”…reddetme şansınız yok..hep benden
kaptı bu huyları hareketleri ahh ah..
şaşkın şaşkın bakarken, bir yandan da eşyalarımı sıraya bırakıyordum,
“olurr?”..”gel konuşalım?”
“yalnız” dedi alaycı bir gülüşle..
“iyi..” dedim, peşine takıldım, çıktık sınıftan..
Koridorda gördüğüm ilk peteğin önüne yönelmiştim ki,
“gel..gel..” dedi..
Ne oluyo lan? Nereye gidiyoruz?..
Takip ettim, boş bir sınıfa soktu beni, (sakin olun gibiş yok)..
“ne ayak?” gibisinden baktım ellerimi iki yana açıp,