Ergenlik hayatımın doruk noktasında hormonlarımın sürekli beni rahatsız ettiği arada film izlerken yediğim lays'lerden çıkan sivilcelerimin dönemindeydim. işte yalnız olduğumu tam bu dönemde fark etmeye başladım. Öyle ferre izlemekle falan hiç uğraşmadım. Ailemin istediği gibi nazik, kibar bi insandım. Öte yandan müziğe sarılmış geri kalan her şeyi gibine takmayan birisiydim. Liseyi bilirsiniz millet birbirlerini dinler. Kızlar yakışıklı erkekleri konuşurken erkekler seviştikleri kızları anlatır. (bkz: dokunmayın şabanıma (bi ona bi buna bi ona bi buna ver Allah ver)) Artık şu sınıftaki hıyarların muhabbetleri beni bozmuştu. Ulan ne yaptında bu kadar çok zevkliydi. Hemen bi kız arkadaş edilmeliydim. Edindimde. Öyle meslekçi makinacıyımdır ama yakışıklı bulurlardı beni. Kolay olmuştu yani kız arkadaş edinmem. Kısa süreli ilişkiler yaşadım lise hayatımda. Sevişmeler, pompalar vs derken üniversite zamanı gelmişti. Artık yalnızlığa son diyerek bulunduğum şehirden çıkmaya çalıştım. Ygsye girmeden sınavsız geçiş hakkımı kullanarak kütahyayı tercih ettim. Tek sorun 6 yıl öncesinde tanıştığım kızın hayatımın aşkı olacağını tahmin edememdi.

Edit: biraz ilgi görürse bu gece final vereceğim.