Beni karanlıktan çıkartacağına söz verdi, inandım, uzattım elimi. Yüzüm gülmeye başladı abi. O sabah ilk defa anneme sarıldım ben, tabii kadın şaşırdı. Zagorun yüzünün güldüğü ne zaman görülmüştü. Ben güldükçe o da güldü, mutluluğu hissettim. Saat 9 gibi sözleşmiştik Buseyle, kahvaltıyı beraber yapıcaktık. Bana sokağın başında beni bekle dedi, saat 8 de sokağın başındaki evin merdivenlerindeydim. O da sabredememiş 8.30 da gelmişti. Utana sıkına arkadaşça bi selamlaştık. Girdi koluma yürüdü, bense uçuyordum. O gün dolaştık, konuştuk mutlu mesut ayrıldık. ilk defa eve erken gitmeme rağmen babamın küfürlerini duydum. Ne kadar umrumdaydı ki sanki boşu boşuna ağzını yoruyordu. Sevgiye, ilgiye muhtaç birisi için en ufak bi hareketi öyle mutlu etmeye başlamıştı ki, bir anda hayatım anlam kazandı. Günler geçti ve ben o kadar çok bağlandım ki Buseye, ne semte çıkar oldum ne cigara sarar oldum. Düzene girmeye kararlıydım. Öylesine sevdirdi ki kendini bana bırak elini tutmayı, gözlerine bakmaya kıyamazdım. Esmer teni, ela gözleri bir de gülüşü vardı ki ömre bedel be abi.