Evden çıkıp gitti.Ben hala daha şoku atlamamıştım,o gittikten sonra annem yanıma geldi.
-Tamam geçti, tamam oğlum.
Klagib teselli etme lafları. Akşama kadar odamda durup düşündüm. Gerçekten bitmişmiydi.
Uzun bir süreden sonra yorgunluktan olsa gerek uyuya kalmışım. Sabah kalktım, aklıma Ayşe teyzenin o cümlesi geldi.
-Artık kocama kavuşabileceğim.
Evden çıkıp koşarak Furkanlara gittim. Kapıya vurdum vurdum, uyanmamışlardı.Annesi geldi kısa bir sure sonra açtı kapıyı. Annesinin yüzüne bile bakmadan Ayşe Teyzenin odasına koştum. Gördüğüm manzara karşısında diz çöküp ağladım. Ayşe teyze kendini asmıştı. Kitapda kucağinda sımsıkı tutarak havada asılı duruyordu.
-Bu tarz ilimler yasaktır. Kullananlar cezalandırılır.
-Ademoğlunun ölümü ile sonuçlanır.
Ayşe teyzem benim. Kızamıyorum ona bunlar onun suçu değildi. Sonunda oda intihar etmişti. Kavuşmuştu belki kocasina ama...
O gün Furkanın ailesiyle geçti hepsini teselli etmeye çalıştım. Furkan olayın üzerinden 3 yıl geçmesine rağmen hala kendini toparlayamadı.E haklı tabiki.3 yıldır tek bir şey yaşamadım bu konuyla ilgili. Bitmişti bitmişti ama yine bir ölümle son buldu.
Bende hala unutamadım Ayşe teyzeyi hala hatırladıkça gözlerim dolar.
Büyü yapmayın, yapan yakınınız varsada lütfen engel olun sonuçlarinı tahmin edemezsiniz.