Üniversite zamanlarımdı. Odamda oturuyorum. Annem geldi ve komşu eşref abiyle oğlu yakupun geldiğini soyledi. Yakup hani bilirsiniz o çocuklara ait merak ışığı olmayan bi çocuktu. Eşref abi anlarmaya başladı. Bizim yakubun dersleri çok kotuymus bende mahalledeki nerdeyse tek ünili olduğum icin bize gelmis.Ilk bu ise sıcak bakmadım.Ama Eşref abi reddedilemeyecek bi meblağ sundu. Paranın kokusunu alinca hemen kabul ettim ve yakupla derslere başladık.Bu parayla devam edersem yakubun okul hayatı bitene kadar tam 663 lira alıyodum. neyse Yakuba anlatiyorum anlatiyorum her seye kafa salliyo. Baktım bu çocukta kafa yok. Basladım alman ligini analiz etmeye ona da kafa salladı. Sonra buna dertlerimi anlattım ve baktım ki hepsini dinliyo.O gunden sonra hep bunla dertleşmeye başladim.Cok iyi anlastik ve bi arkadaş olduk. Anladım ki yakup eşref denyosu yüzünden icine kapaniyo.Ama aslında çok iyi bi çocuk. Bahçeden erik çalmaya falan basladık.20 yaşımda beni yeniden çocukluğuma geri getirmişti yakup.Bir gün inşaata topumuz kacti. Yakuba al diyorum almıyo.Ben de alttan alta yakuba buyuklugumu kabul ettirmeye çalışıyorum.Ama bu bi türlü almıyo. Caktım buna tokadı.Git al lan dedim. Ağlayarak eve gitti.Bi ton azar yedim. Planım suya düstü ama bekleyin zengin olcam ulan