Hayatı boyunca sevmeyi hiç bilmemiş birisi yazıyor bu yazıyı, doğarken içine yerleştirilmiş anasına babasına ve kan bağı olan insanlara olan sevgisi dışında kimseyi sevememiş birisi…  ama hep orantısız sevilmiş, ölümüne sevilmiş, hep ben ne kadar seversem sende o kadar sev diye beklenilmiş…  neymiş sevgi neymiş ?

Bir arkadaşım bana koşulsuz sevebiliyorsan eğer bu gerçek bir sevgidir demişti…  Hiç sevmemiş birine gelde anlat bunu !

Sonra çeşitli insanlar çıkar karşına der ki birisi mesela “senin için her şeyi yaparım !” Neyi yaparsın mesela? öl lan madem. Ölürüm !

Eğer birisi uğruna ölüyorsan yeteri kadar sevmiyorsundur… Çünkü bazen gitmen gerekebilir en tatlı yerinde, çünkü ille de olacak diyemezsin çünkü olsaydı olurdu…  çünkü sevmek derinden olur, bazen karşındaki anlamaz bile, bazen sadece çok sevdiğin için rahat bırakırsın.

Birisi gelir kalbinin tozunu üfler ellerinin arasına alıp ve kulağına imkansız diye bir şey yoktur der ve sonra onun pembe bir bulut olduğunu anladığında bile eğer yukarı bakmaya devam ediyorsan ve evet ciğerindeki kanamanın kokusunu aldığın halde imkansızın olduğuna dair kanıt arıyorsan seviyorsundur…

Bir çok şeyin şekli olur da sevginin olmaz işte…  Sen hep farklı olanı arayıp bulmaya çalışırsın ve büyük yeşil devler gibi insanların kalplerinden tutup açıp aa bu değilmiş der fırlatıp atarsın ama aradığın şeyin sadece sende eks!k olanı bulmaya çalışmak olduğunu anlayamazsın !  

insanlar bazen hata yapar affetmeyi bilmektir sevmek,  bazen af dilemektir, bazen inandığın tüm değerleri esnetmek bazen ise o sevgiyi önce kendine ispat etmektir yoksa büyük yeşil devden bir farkın kalmaz.  

Ben çok değerli biriyim benim kalbimi  fırlatıp atmadan önce göremediysen içindekileri zaten aradığın şey bende yoktur ama bu benim ne olduğumla ilgili değil senin ne olduğunla ilgilidir.