sonrasında dehşet bir bunalıma girmişim. yataktan çıkmıyorum bazen bizimki eve gelene kadar. kahvaltı etmek için 12de bir yatakta çıkıyordum, ekmek arası ketçap-mayonez yapıyordum, ev arkadaşım peynir aldıysa sadece beyaz peynir-mayonez belki ama onun dışında akşam yemeği için ev arkadaşımı bekliyordum. onunla gülüyordum sadece, o bile çok nadirdi. hergün çalışan hafta içi birgün izni olan ev arkadaşım yüzünden eskisi gibi dışarı da çıkmıyorduk hiç neredeyse. zaten bu kalıp buz hallerim onun da canını sıkmış olacak ki akşama kadar işyerinde olan arkadaşlarıyla vakit geçirmeye başlamıştı akşamları da dışarıda. gittikçe çöküyordum. sonu gelecek gibi değildi. ağlama krizleri geçirmeye başladım. panik atak gibi nefesimi kontrol edemez hale geldim bazı geceler. artık bir doktora gitmem gerektiğini düşünüyordum. 3 ayı işsiz geçirmiştim ve üzerimdeydi herşey, herşey eziyordu beni.