Babam arabanın içerisinde bana bakıyordu. Şaşırdım baba aç diye bağırıyordum. Cama vurarak bana sadece bakıyordu, gözlerinden yaşlar akıyordu. Açmıyordu camı. Artık camı kıracaktım. O ise tepkisizce korkarak bana bakmaya devam etti. Ümidimi keserek lastiğe sırtımı dayayıp ağlamaya başladım. Kilidin kalın sesini duydum. Bir ümitle kapıya davranıp kapıyı açtım. Arabaya serice oturup kapıyı kapadım. Kilide dirseğimle basıp babama döndüm. Hala aynıydı.. Panpalar burdan sonra sabah ezanı okunana kadar sadece oturduk. Ne babam konuştu ne ben. Etrafımızdaki gölgeler kimi zaman arabayı sarstılar. Kimi zaman camlara vurdular. En son sabah ezanına 5 dakka kala felan arabayı taşladılar. Ezan okununca her şey normale döndü. Artık öyle korkuyorsunuz ki aklınıza öyle şeyler geliyorki.. Bir zamandan sonra alışıp tepkisizce bekliyorsunuz..
(Yorumları atın, esirgemeyin dıbına koyim.)