Sarsıntının yok olup arabanın sesini duymaz olduğumda şüphelenip gözlerimi açtım. Babam bana bakarak garip bir biçimde yüzünü ekşitti. Kaputtan dumanlar çıkıyordu. Hemen kaputun koluna basıp arabadan indi ben olayın şokunda torpidodanda gelmekte olan dumana bakıyordum. Ani bir hareketle arabadan inip babamın yanına gittim. Kaputu kaldırmış dumanın çıkışını izliyordu. Ne gib olmuştu gibtimin arabasına.
Biraz bekledikten sonra telefonu çıkarıp amcamı aradı. Açan yok. Evde ki herkezi sırayla aradık. Yine tık yok. Bana pişman gözlerle baktı. Köy yolu dıbına koyım arabada geçmiyor. Dumanlar azaldı. Arabaya oturduk. Beklemeye başladık. Bir yandan evi arıyorduk. Ben tırsmıştım. Babam anlamlı ve manalı gözlerle herşeyin farkındaydı. Fısıltılı şekilde dualar okudu. Cevşenime baktı. Eliyle kontrol etti. Sakın çıkarma oğlum dedi içten bir dille. içimden dedim gibseler çıkarmam. Dışımdanda rahat ol baba diye geçiştirdim. Mağdur biçimde arabada beklerken benim camımdan "tık tık tık" diye sesler geldi. Bir an kitlendim. Kafamı yavaşça sağa doğru döndüm. Ve oradaydı. Karşımdaydı..
(Şukuları ve yorumları alalım beyler)
(Yanlız bırakmayın beni şu fani dünyada..)