(bkz: Part 16)

içinde bulunduğum ciddiyetin henüz farkında değildim, ve farkına varmak gibi bir niyetimde yoktu. Hayatının baharında, uğruna canını vereceği herşeyini çoktan kaybetmiş bir adamdım. Aslında sorunda oydu belkide, kaybedecek neyim kalmıştı ki? Canı pahasına sevdiği kadını kaybetmiş, doğmamış çocuğu anne karnında annesiyle birlikte ölmüş, dost bildiği arkadaşı tarafından satılmış, ailesinden uzak yaşayıp ayda bir görüşen bir adamdım ben. Sahiden kaybedecek neyim vardı ki?

Şükrü nasıl bir durumun içinde bulunduğumu bilmediği halde, biliyormuşçasına bir teklif yapıyordu bana. Bu işler her ne kadar bana göre olmasada, 2-3 dakika kadar tepkisiz düşündüm. Belkide sevdiğim kadından sonrası için bir macera olacaktı bu bana, bir nebze olsun geçmişimi unutmamı ve, kafamı başka şeylerle meşgul etmemi sağlayacaktı belkide bu iş.

(ben)-ne yapacağım?
(ş)-şimdilik yapacağın birşey yok, sadece cevabını merak ediyorum.
(ben)-pekala, tamam demiyorum ama yinede düşüneceğim.
(ş)-düşündükten sonra cevabını bildir bana.
(ben)-tamamdır.
(ş)-eğer cevabın olumlu olursa, cevdet sana ne yapman gerektiğini anlatacaktır.
(ben)-ben tetikçi değilim.
(ş)-dur be evlat, bizde sana adam vur demedik.
(ben)-iyi o zaman.