Babam, konuştuğumuz konu hakkında bize kızgın gözlerle bakıyordu, çünkü konuştuğumuz konu o kadar mantıksız o kadar cahilceydi ki, ama benim Simay’ı o halde görmem, yani nasıl anlatılır ki resmen gerçek gibiydi, haksız olduğumu, göz yanılması olacağını kendime inandırdım

“ Özür dilerim, galiba ben, şey”
“ Şey ne lan şey ne”
“ Özür dilerim baba işte ya, ne bileyim”
“ Benden değil ondan özür diliyeceksin”
“ Simay özür dilerim, ne bileyim, bi anlık sinirle.”
“ Önemli değil abi, bidaha olmaz inşallah”
“ Eğer bu kıza bir daha küfür ettiğini duyardım, seni dışarıda ki köpek kulübesine bağlamayan şerefsizdir.”

Ben yıkıldım tabi, şu ana kadar babamdan böyle laflar, böyle dayaklar yememiştim, ama haketmiştim, çünkü bir insanın kardeşine böyle davranıp, iftira atması akla mantığa sığmazdı, kardeşinin de böyle şeyler yapması, yapmazdı heralde…Ben odama geçerken babam yine seslendi.

“ Üst katta yatıcaksın”