osmanli zamaninda izmir parisi andiriyordu. sporting club, racing club, operalar, italyan kafeleri, binicilik klupleri, rum madamlarin randevu evleri. ama bunlarin tamami levanterlere yani avrupali tuccarlara hizmet ediyordu. avrupalilarin disinda oralara alinan ikinci grup rumlardi, tahsilli turkler ise cok kucuk bir azinligi olusturuyordu. rumlar turklerin bu mekanlara alinmamasi icin yogun bir lobi calismasi yurutuyordu. kisacasi izmir gorunuste cok modern ve guzel bir sehirdi ama turkler kendi vataninda ikinci sinif muamelesi goruyordu. kahvehaneler ve nargilecilerde tabure uzerinde gunlerini geciriyorlardi. soyle bir ornek vereyim, klagib bir turk ki giyim kusamindan insanlar daha cok ayriliyordu birbirinden, sirf bir italyan kafesinin onunden gecip goruntu kirliligi yarattigi icin osmanlinin zabitleri tarafindan falakaya yatirilirdi.

milli mucadelenin aslinda temelini olusturan en buyuk dinamiklerden biri de turklerin kendi vataninda gordugu ikinci sinif insan muamelesiydi. bu anlamda guney afrikadaki zencilerle benzerlik gosterir.