yeter bu bana gibisinden göz kırptım. daha şimdiden fazla mı yakınlaşmıştık dersiniz?
aynı evde geçirmemiz gereken en az bir gece daha var ve ben hala size bahsettiğim
seçeneklerden hangisinin gerçekleşmesinin hayırlı olacağını kestiremiyorum..
nihayet eve varmıştık,
iki sakin babacan görünüşlü tip karşıladı bizi, recep ve uğur. şansıma mı böyle oluyor yoksa
nihayet normal insanlarla karşılaşmaya başladım da ondan mıdır bilmem ama bu aralar kiminle
tanışsam bana son derece olumlu intiba bırakıyor.. belki de çok kötü geçirdiğim ve etrafımdaki
insan müsveddelerinin yüzünden iletişim yeteneğimi neredeyse kaybettiğim geçen yılın acısını
çıkarıyorumdur.
saç sakal birbirine karışmış, üzerlerinde eşofmanlar, yarı incin ve oldukça samimi görünen bir
salona doğru bizleri buyur eden bu tipler de bana son derece sıcak gelmişti işte. böyle olması
lazım abi, öğrenci evi, öğrenci hayatı.. tatlı bir incinlık, hafif bir mayhoşluk, biraz
vurdumduymazlık.. rahatlık, rahat olmak lazım.. kasmamak lazım..
peki niye şaşırmıştım ki böyle olmasına? ne bekliyordum ki? herhalde herkesi benim gibi kasıntı
sandığımdan olsa gerek, böyle soğuk, itici, aşırı düzenli bir ortam, kelimelerin dikkatle seçilmek
zorunda olduğu, gergin muhabbetler filan umuyordum..
vay aq ya..neredeydi bu insanlar geçen yıl?
ben kendi sınıfımda bile selam verecek yüz göremezken, daha adımı bile bilmeden bana
gülümseyim, "buyur baba geç" diyen bu neşeli tipler, neredeydiniz lan?
ben kendi karanlığımda boğulur ve etrafımdakilerin duvarlarının arasında kaybolurken, dünyada
böyle insanlar da olduğunu, dahası, dünyanın büyük kısmının böyle insanlardan oluştuğunu
unutmuştum resmen..