(bkz: Part 25)

Yılbaşına son 1 hafta kadar vardı ve cihan yılbaşını burada geçirmek istemediğini bursa'ya gideceğini söyledi. Tamam iyi hoşta nuray bizle mi kalacaktı yani? insan öyle bir durumda arkadaşına böyle birşey sormaya çekiniyor arkadaşlar çünkü, "ben size güvenip bırakıp gidiyorumda, sen niye böyle birşey soruyorsun" deme şansıda olabilir. Herneyse henüz daha yılbaşına 1 hafta varken cihan otobüse atlayıp, bursaya gitti. Bizse, fırat ben ve nuray kalmıştık evde.

Bir akşam yeşim ile dışarı çıktık, anıtpark'ta Atatürk heykelinin altına oturduk bira içiyoruz, havaysa zifiri soğuk, bizi deli gibmiş olmalıydı heralde. Yeşim içkininde verdiği cesaretle girdi lafa;

(y)-neden o gün geri çektin kendini?
(ben)-sence?
(y)-ben seni bu kadar severken, niye bu kadar kaçıyorsun ki benden?
(ben)-yapamam yeşim, sana söyleme fırsatım olmadı ama bir kız arkadaşım var benim zaten.
(y)-anladım. namuslu erkeği oynuyorsun yani. (espiri yapmayı denesede yüzü düştü)
(ben)-boşver yeşim boşver.
(y)-senin için bu soğukta bunu içiyorum şuan.
(ben)-benle ne alakası var?
(y)-yanında olayım diye. Sigarayı da o yüzden içtim. Bu kadar kör olamazsın yapma ne olur.

O an yapmayacağım birşey yapıp, elimle yeşimi başından tutup dudaklarından öptüm. Sonraysa pişmanlık duyup, "evine git" diyerek yanından ayrıldım. Eve doğru yola koyuldum, "ben naptım" diyordum kendi kendime. Kapının önüne gelmiştim, binanın içinden müzik sesi geliyordu. Eve bir girdim ki gözlerime inanamadım, Fıratla nuray salonda karşılıklı ankara havası oynuyorlar, kafalar bi dünya.