ben nilayı gaza getirdim, ebru tolgayı
cesaretlendirmeye devam etti,
ama tüm bunlar subliminal şekilde oluyor, misal biz aslında başka bir şey konuşken birden oradan
sıçrayıp tolganın bir özelliğini övüyorum,
ya da ne bileyim, tolgayla nilay ı filan birbirine soru sormak zorunda bırakıyorum..
ya en yapacaktım aq? ilkokullular gibi "doğruluk-cesaret" oynayacak halimiz yok ya..
nihayetinde, ebrunun ekstra performansıyla konuyu aşka ve ilişkilere getirmeyi başardık(ki bu
konuda kendisi oldukça iyidir biliyorsunuz :p)
bir süre bu konudan konuşmamız, az önce gülen eğlenen masanın üzerine ciddiyet ve tatlı bir
ağırlık çöktürmeyi başardı..
artık o noktadan sonra geri dönüş olmazdı.. hatta ebru o kadar ileri gitti ki, bana açılışını filan da
fazla detaylara inmeden anlattı..
sanki nilay a "sende yapabilirsin kızım ya" der gibiydi..
bense bu konuda ne kadar müteşekkir olsam da, ilk adımı atanın ben olmam gerektiğini filan
söyleyip tolgaya "kızdan bekleme abicim, sen erkek adamsın" demeye çalıştım..
o şekilde biraz daha konuşup bizim utangaç aşıkları iyice kıvama getirdikten sonra ebru eline
telefonunu aldı,
"aaa..ya benim hemen gitmem lazım çocuklar, bu akşam ailecek bir yere gidecektik.. dalmışım
konuşmaya, annem aramış.. neyse şimdi çıkarsam fazla geç kalmam... ay kusura bakmayın ya
cidden, başka zaman daha uzun otururuz inşallah * " deyip, masanın altından ayağıma bastı..
anladım aq..heralde seni yalnız yollayacak değilim..
"aşkım ben seni bırakayım madem" dedim..
ikili tongaya geldiklerini anladılar mı bilmiyorum, ama anlasalar bile ne fark ederdi ki o durumda? *
tolga hareketlenir gibi oldu, dedim hemen,
"abi adisyonu biz hallederiz ;)" sırtını sıvazladım, masadan kaçtık ebruyla