Korku tarzı şeyler yok aslında. Pgibolojik falanda değil sayılır. Ortasında diyelim biz daha belli değil açıkçası.
•
-AH!

+Abla iyi misin ?

-Sence? Git peçete falan getir çabuk!

+Tamam abla.

Sakar kadın. Sürekli yapar bunu, ya keser, ya kırar, ya da çatlatır bir yerlerini kesin. Katlanıcaz artık yapacak bir şey yok ha?

Severim ablamı, tabi zorunlu olarak seviyorum sanırsam tam emin değilim. Hayattaki tek akrabam o sonuçta. Gerisi nerede diye soracak olursanız, boşverin be. Uzun hikaye zaten anlatmaya gerek yok. Geberip gittiler başka bir gibim değil.

Hmm, bakalım. Kimim ben? Tamam tamam o saçma replikleri yapmayacağım burada. 17 yaşında, 1.76 boy, 62 kilo, beyaz ten, kahve gözlü bir çocuğum aslında. Pek heyecan verici, veya hani şu kızların hayranlıkla baktığı erkeklerden değilim. Yani, doğrusu bence öyle değilim. Arkadaşlarım bana bunun tam tersini söylese de, daha tam o kadar kendime güvenemedim hiç. O yüzden zorlamaya gerek yok, kendimden pek bahsetmiyim bence.

Eveet, gelelim olaya. Ablam, kanattı yine elini. Söylediği gibi peçete kapıp geldim yanına hemen. Elini temizledi. Peçeteyi geri aldım atmak için. Aslında neden yaptığımı bilmiyorum, sadece, yani bilmiyorum sadece almak istedim. Kanın kokusunu alıyor gibi hissettim bir an. Fakat sonra bunun kan olmadığını farketttim. Yani kan bu kadar güzel kokamaz herhalde değil mi? Ah, boş düşünceler içerisindeyim her zamanki gibi. Gerçekten rahatsız oluyorum bu tarz huylarımdan.

-Mert! Gelir misin hemen?

+Tamam abla geliyorum!

•

Arkadaşlar, hikaye yazım aşamasında sayılır. Partlar yavaş gelicek. Ayrıca ilgiye göre atmayı planlıyorum. Burda olduğunuzu belli ederseniz devamı gelir. Yavaş da olsa, hızlı da olsa bu hikaye bitecek(Eğer ilgi olur, devam ederse)