pokemonlar biraz daha oturaklılar bu sene, elbette yine de bana katacakları bir renk yok
hiçbirinin, onlar da zaten kendi dünyalarında mutlular..
ceren kaltağıyla da selamlaştık..
abi demek ki her şey ruh haliyle filan alakalı yani, ne diyim, ben geçen sene neredeyse
yalnızlıktan geberir, kendimi kapkara bir koyuluğa hapsederken, pgibolojim sıçıkken, herkes sanki
bana düşmanmış gibi geliyordu,
oysa şimdi, sanki herkes bana gülümsüyor gibi,
çünkü ben gülümsüyorum.. değil mi?
olay yine benden bitiyor.. kendimi, bütün arabaların neden üzerine geldiğini sorgulayıp üzen
biriyken, aslında ters yola girenin kendim olduğunu fark etmiş bir şöför gibi hissediyordum..şu
aralar otobanda hız yapmakla meşgul bir şöför.
.
.
ebruyu minibüsüne bindirmeye zütürdüm, o ara nilay da yanımda tabi, bunlar adettendir diye
öylesine bir selamlaştılar, ama araları soğuk, farkındayım.
bense bu savaşın tamamen dışında, sadece, o yolu boylu boyunca iki güzel kızla yürüyor
olmanın keyfini çıkardım, dışardan bakanlar, bilhassa yeni gelen toy bebeler filan varsa kim bilir
neler düşündüler *
vay aq lan sapık mıyım neyim, dikkat ettiğim şeylere bak *
ebruyu, nilayın yanında bilerek vedalaşmayı abartarak, yolcu ettim (abartmadan kastımı
anladınız).
sonra da gözlerime gayet pişkin ve ukala bir bakış yerleştirip (yani en azından öyle yapmaya
çalıştım diyelim) tepkisini ölçme amaçlı nilaya dönüp dik dik baktım,
"eee nilay hanım, bayram değil, seyran değil ama bakalım dilinizin altında ne baklalar var? * "
sıkılgan hali artmış ama benim az önceki ateşli şovumdan pek etkilenmemiş görünerek,
"anlatıcam ya..anlatmalıyım.. bilmen lazım bunları" ded