Namıkla yolumuz süleymaniye camiinde kesişti birgün. Şevke gelmemek mümkünmü hocam... Dedim vakti kaçırmayalım iki rekat namaz kılalım. Tamam dedi kıramadı beni. Hoca vaaz veriyordu o sırada. Girdik oturduk dinliyoruz bir yandan. Neyse vaaz bitti namaza geçtik. Ey cemaat-i müslümin safları sıklaştıralım dedi hoca. Namık hemen bir adımla geçti ön safa. Başladık namaza. Namığın komiğine gitti kıkırdıyor ama çaktırmıyor. Benide güldürdü şerefsiz namazım bozuldu. Senmisin namazımı bozan hoca Allahuekber dedi rükûya vardık ve namığın o muhteşem zütü kabak gibi önümde duruyordu. Parmağımı bol tükrükle yaladıktan sonra bir hınçla namığın şalvarına daldırdım. O an ki panikle halıflekse takılıp kafasını yere vurdu. Dedim kafir hepimizin namazını bozdu. Sesli zikir çekiyorduk hoca metallica söylerken namığı ortaya aldık şalvarını pandikleyerek paramparça etmiştik. Namık o gün bugündür ayakkabısını bağlamak için gotunu yaslayacak duvar arar.

Gelenek bozulmasın buda böyle bir anımdır.