Bir bine

Gözlerimi zar zor açık tutabiliyordum. Bayılırsam ölürdüm. Boğazım kurumuştu. En başta su bulmam lazımdı ama karnımdaki ağrıdan hareket edemiyordum. Normalde vahşet modunda ağrımın fazla olmaması lazım adrenalinden dolayı ama çok ağrıyordu. Sanki ölsem rahatlayacak gibiydim. Neden yaşıyordum ki ben. Yakup babanın vasiyetine sahip çıkamamıştım. Kardeşimin başına iş açmıştım. Selim'i yanıma alarak katil etmiştim. Ve daha sayamadığım birçok şey yaptım. Şimdi ben eğer hiçbiri ile tanışmamış olmasaydım bunlar olmazdı. Daha kaliteli yaşarlardı. Ben ise hayatlarına girip altüst etmiştim. Ben nasıl biriydim ki?

2b-"Artık kim olduğunu anladın mı sonunda?" Rüyamda gördüğüm kendimdi.

b-"Yaşamaya hakkım yok benim" sesim zaten zar zor çıkıyordu.

2b-"Hayır işte bu yüzden yaşamalısın. Bir kere onların hayatına girdin. Seninle Sri Lanka'ya kadar geldiler. Ve sen ölürsen ne olacak sanıyorsun? Bütün bu uğraşlarınız boşa gidecek ve sonunda baban kazanacak."

b-"Babam değil La-Ateh o. Onun ölümü benden olacak." dedim ve diğer ben kayboldu. Muhtemelen hayal görmüştüm. Sürünerek su birikintisi buldum ve içmeye başladım. Rengi sarı ve tuzluydu. Onun ne olduğunu anlamam fazla uzun sürmedi. (Midesi kaldırmayanlara Sarı kola :D) Ama içmeye devam ettim. Gözlerim açıldı sonunda. Zar zor görüyordum ama şimdi her yeri kanlı görüyordum. Bu da daha vahşet modunu kapatmadığımın işaretiydi. Yani iyiye işaret. Daha sonra sürünmeye başladım. Bir ağaca yaslanarak oturdum. Yaramı yapraklarla kapattım. Birkaç bitkiyi kokusundan tanıyordum sanki. işime yarayacak bitkileri çiğniyerek yaramın etrafını sardım ve yapraklarla kapattım. Oraya bu akşam varmama imkan yoktu.