dedeler candır ya. ben de bir anımı anlatayım o vakit;
sene 98, o zamanlar allah yok. annem-babam ve 1 yaşındaki kardeşimle köye gitmiştik. biz bursada yaşıyoruz, köy artvinde amk. 24 saat yol, git git bitmiyor. bir de yolda tuvaletten sonra başka otobüse binmiştim kazayla, onca yolu geri dönmüştü adamlar, neyse. Benim dedemin babası yaşıyordu hala o zamanlar. bikaç günden sonra benim canım sıkılmaya başladı, anneme de ağlıyorum "park yok mu burada, parka gidelim" diye (o zaman 8 yaşındayım.) dedemin babası yani büyük dedem duymuş bunu. ertesi günün sabahında ilk iş olarak ahırın kapısından uzanan tahtalara salıncak yapmış, uyandığımda kahvaltı bile yapmadan sallamıştı beni yarım saat kadar. bizim ahırın arka tarafında bir eğim var, ağaçlarla kaplı. Eğimin sonunda da (ki bikaç yüz metre falan) dere akıyor. Dedemler de ahırdaki pislikleri o yokuştan aşağı doğru atarlarmış. her neyse işte o günün akşam vaktinde ben bir daha sallanayım diye gittim, sallandım. sonra nasıl olduysa salıncaktan uçmaya başladım, yokuşa doğru. takların içine balıklama daldım adeta amk.