Bir duygu yoğunluğu basar aniden. Gecenin bir yarısında. Sevdiği gelir aklina bazısının, bazısınınsa sevilmediği..

"insan biraz olsun akıllanmaz mı?"
Akıllanmıyor işte. Sevilmediğini bile bile seviyor. Dizleri yaralı yaralı koşmaya çabalıyor bir nevi. Yorgun ruhunu sürüklüyor kendisini sevmeyen bir kalbin peşinden.

insan en çok sevmeyişini seviyor be, acısını seviyor işte. Bir Sezen Aksu şarkısında hatırlamayı seviyor. Ağlamayı seviyor.

Sonra ne mi oluyor. Sevdiği her sey gibi bunlar da acı veriyor iste. Insana hep sevdikleri acı vermez mi zaten alışmaz mı insan düşmeye.

Hayatının tümü bi acıdan oluşmuş bi insana ne dersin?
Unut mu ya da vazgeç mi ya da sevme mi
Hangisi işe yarar, hangisi bir insana hayatını bağlamış birine umut olur. işe yarar mı ya da. Sözün özüdür işte. Aklı sende olmayanı kalbinde taşımak zordur. Acıtır, yorar. Hatta süründürür.

Sorarsın kendine her gece,
Sevilmemek neden bu kadar acı verir. Yoksa çok sevdiğinden mi.
Peki seviyorsan neden sevilmiyorsun.
Sadece aciz bi gülümsemeyle uyuyakalırsın sonra. Kader işte. Sevmeyeni sevmek, acı çekmek, ağlamak. Çaresiz kalışın ders olsun işte. Her damla göz yasinda öl.

Sürünmeye razı olanlara..