Selim

Orada dövüş antremanı yapan birkaç çocuk gözüme çarpmıştı. Gidip onlarla antreman yapmak istiyordum. Ustaya sordum:

S-"Dövüş antremanı yapabilir miyim çocuklarla?" Usta biraz gülümsedi.

U-"Tamam yapabilirsin. Ama önce üstünlük düşüncenden arınman lazım." ne dediğini anlamamıştım ama kabul ettim. Karşıma küçücük bir çocuğu koydu.

U-"Sen ne ile dövüşeceksin?" dedi.

S-"Ben kılıç kullanırım" dedim. Çocuğun da eline sandalet verdi.

U-"Bu çocuk hiç kımıldayacak. Onu itebilirsen dahi seni diğer çocuklarla dövüştürürüm" dedi. Bu ihtiyar beni işe yaramaz biri olarak görüyordu. Kılıcın ucuna elim değdi ve kanamaya başladı.

S-"Bu kılıç keskinmiş.Çocuğu öldürmek değil antreman yapmak istiyorum dedim" diye söyledim.

U-"Zaten antreman bu" dedi.

S-"O zaman öldürürsem sorun olmaz" dedim ve çocuğa doğru saldırıya geçtim. Çocuk elindeki terlikle kılıca vurdu ve yönünü değiştirdi. Daha sonra tekrar tekrar saldırdım fakat çocukta bir çizik bile atamadım. Daha sonra dayanamadım ve pes ettim.

U-"Neden pes ettin? Karşındaki bir çocuktu ve öldüredebilirdin."

S-"Hayır bunu biliyorum. Siz bilerek önüme en güçlü çocuğu getirdiniz. Diğerleri güçsüz muhtemelen."

U-"Öyle mi? O zaman şunu izle" dedi. Çocuk bütün manastırdaki kişilerle sırayla dövüştü ama bir çizik bile atamadı kimseye. Direk nakavt oldu. Ben ise onu bile yenemiyordum.

U-"Sen buraya ilk geldiğinde gözündeki üstünlük hissi gözüme çarptı. Senden güçlü kimseyi görmüyordun burada. Ama bak şimdi yerini biliyorsun. Rakiplerini ve ne kadar ilerlemen gerektiğini." dediğini anlamıştım. Kendimi üstün görmemem gerekiyordu. Yoksa hemen kaybederdim.

S-"O zaman beni eğitin lütfen."

U-"Seni ben eğitemem. Sen zaten tanrıının torunu tarafından eğitiliyorsun. Benim haddime düşmez" dedi. içim kıpır kıpır olmuştu. Çocuk kadar güçlensem bile bayağı güçlü oluyordum. Heycanımı dizginleyemiyordum.

EDiT: Beyler ben bir 5-10 dakika kadar yokum.