Rüyamın devamında serkan yerde kankar içerisinde yatarken kafası gözleri oyulmuş adeta bowling topu tutarmış gibi karşımda ki insa.. insan değil mahlukun parmaklarına geçmiş dehşete düşmüştüm bagırdım tüm gücümle bağırdım ve koşmaya başladım. Fakat son nefesime kadar koşmama rağmen bir türlü atlatamadım 4 ayakla peşimden geliyordu ve ben soluksuz bir şekilde kalıp yerde yatarken dibimde belirip bana "çocuğumuz olacak" ve "seninle işim bitecek" dedi. Bu kabuslardan sonra bir kaç köy ötede bir hoca vardı pek hacıyla hocayla işim olmazdı ama artık bu mesele beni aşmıştı. Annemlere bu meseleyi anlatmadım çünkü zaten yeterince derdimz vardı geçim sıkıntısı içindeydik bir de bu, bunu yapamazdım. Ertesi gün gitmeyi kararlaştırdım o akşam babam ben bahçede otururken cep telefonu cüzdan neyi varsa içinde tuttuğu bir kesesi vardı onu ormanda ki sürekli ağaç keserken oturup dinlentiğimiz ufak çardakta unutmuştu bana gidip almamı söyledi bişey diyemedim rüyalar yaşadıklarım hava da zaten tam kararmamıştı ama dönüşte kararmış olurdu çoktan atladım motoruma yola koyuldum. Kese yoktu en son tam pes edip geri dönecekken aklıma arayayım sesinden bulurum nerde olduğunu dedim. Çaldırmaya başladım ve telefonu babam açtı.

Babam: efendim oğlum
Ben: baba bulmuşsun keseyi evdemiymiş dedim.
Babam: Yooo zaten hiç kaybetmedim ki neden ne oldu? Hem nerdesin sen bir anda kayboldun ortadan çabuk ol yemek yiyicez seni bekliyoruz. Dedi

Ben kaskatı kesildim yatsı ezanına bir kaç dakika vardı acilen oradan uzaklaşmam gerektiğinin farkındaydım çünkü ben babamla ya da onun görünümünde birisiyle konuştuğuma adım kadar emindim. Atladım motoruma tekrar koyuldum yola ormandan çıkmam lazımdı sürekli arkamda bir nefes hissediyordum sanki beni takip ediyor. Çalıların arasından bir sürü göz bana bakıyor tıpkı bu hissi yaşıyordum ve daha da gaza yükleniyordum. Hava iyice kararmıştı zaten o sırada tek görüşümü açan şey motorumun farıydı ezan okunmaya başladı o sırada biraz rahatladım vücudumda ki baskının hafiflediğini hissettim kasabaya çok bi mesafem kalmamıştı ezan bittiğinde kasabayı tam karşımda gördüm 100 metre sonra ama o an önümden bir şey geçti bir anlıktı sadece domuza benziyordu çarptım sanırım sonra uyandığımda evimde açtım gözlerimi. Ailem hepsi başımda bana endişeli gözlerle bakıyor fakat bu endişe ufak bir motor kazasından daha derin bir üzüntüye neden olmuştu hepsinin gözlerinde korku vardı bunu farletmiştim ne olduğunu sordum bana bir ayna getirip sırtımı gösterdiler.