yazmak büyük bi şizofreni hali gibi gelmeye başlıyo bazı zamanlar. özellikle yazıp üzerine düşünüp tekrar yazıp tekrar düşünüp tekrar yazmak...
kısır döngüde yaşadığımız hayatlarımıza yeni hayatlar eklediğim yazma hali. bölük cümlelerde kaybolmaktan korkar oldum son zamanlarda. herşeyi yarım bırakmaktan belki de.
bazen tüm güzel cümleler kuruldu diyorum kendi kendime. parmaklarımı susturmaktan geçiyo aslında tüm bunların çözümü.
neyse neyse ne diyodum. bölük cümleler. dünyanın tüm güzel müziklerinden sonra hala güzel müziklerin yapılması gibi. her yazılanın aslında farklı tınılarda üzdüğü gerçeğini kabullenmek insanı rahatlatıyor aslında. insanı olmasa da en azından beni.
ben... hikayenin ilk kısımlarındaki ben. peki . ya sen. sen o sen misin?
o süslü cümlelerdeki nalan mısın?
sen Nalan mısın?