Benimkisi kesin uyuyo mu diye test yaptılar pozitif çıktı. Neyse verdim kanı, sayemde kurtulmuştu yani hemen hemen, 5-6 ay hastanede kalmış sonra çıkartmışlar dilaranın babasını. Duymuş tabi benim ona kan verdiğimi, aradı bu beni Teşekkür falan etti, istediğin bişey var mı diye sordu bende kızınız dedim.

Bi 10 saniyelik suskunluk yaşadık ikimizde sonra tekrardan sana verecek bir kızım yok dedi ve kapattı. Açıkcası artık ümit yoktu vermiyodu adam kızını nedenini bilmesemde. Son kez dilara ile buluşup birbirimizi unutmamızın en iyisi olacağına karar verdik. Ama içim öyle acıdı ki beyler. Sanki kalbimin yarısı yokmuş gibi gelmişti. Açıkcası pes etmiştim.

Aradan 3 yıl falan geçti, tabi bende mesleğimde başarılıydım bu yüzden istanbula dönmüştüm. Bütün düzenim tekrardan oradaydı. Unutmuştum dilarayı zar zorda olsa, ne kadar beni tüketsede...

Akşam yemeği yiyoduk ailecek sonra annem bana dilaranın düğünü olduğunu ve bu haftasonu oraya gidiceğimizi söyledi. Hiç istemediğimi dile getirsemde geliceksin falan dedi bende kabul ettim gitmeyi.