Ağlamaktan bitap düşmüştük. Artik ağlamaya da halimiz kalmamıştı. Alperen 14 senelik arkadaşımdı. Tüm bunları duşünüp üzülürken doktorun bize doğru yaklaştığını gördüm hemen ayağa kalkıp doktorun yanına gittik.

"Nasıl söyleyeceğimi bilemiyorum... Maalesef hastayı kaybettik!"

Dünyamız yıkılmıştı nasıl olurda Alperen ölebilirdi. Emirhan yanımda fenalaştı. Orçun yerde ağlıyor ben ise Emirhanı kaldırmaya çalışıyordum bi yandan da ağlıyordum...

14 senede yaşamadığımız şey atlatamadığımız şey yoktu ama para ve zengin uğruna en yakın arkadaşımızı yitirmiştik. Alperenin naaşını memlekete zütürdük. Ailesi yıkılmıştı yaşananları öğrenince bizi de cenazeden kovdular. Belki de en acısı buydu. Ailelerimiz birbirimizle bi süre gorusmememiz gerektiğini söylediler. Neredeyse 1 ay onlarla bir araya gelmedim. Acımızı yaşadık o süre zarfında ama tabi ki kabuslar bitmedi bizim için sürekli hale gelen bu kabuslardan kurtulamadık.En sonunda hepimiz toplandık ve en kıymetli hocalardan birinin yanına gitmeye karar verdik