(bkz: Part 6)

Uyuşturucuya düşüşümde bu şekilde olmuştu. Derslerim kötü olduğundan ve devamsızlık problemimden dolayı sınıfta kalacağımı anlamıştım. ikinci dönem okula başlamadan direk olarak bir kafede garson olarak işe girdim. Ancak kazandığım para tamamen maddelere gidiyordu, yapacak birşey yoktu. Gün geçtikçe bu içi tak çukurundan obaşka birşey olmayan bataklığa biraz daha saplanıyor her geçen gün biraz daha batıyordum. Ufuk o dönemlerde kendine bir kız arkadaş yapmış artık beni giblemez olmuştu yine kalmıştım birbaşıma.

O dönem bir akşam sokakta karşılaşmış olduğum bir kızla tanıştım. Günden güne muhabbetimiz ilerliyor birbirimize biraz daha ısınıyorduk. Gün geçtikçe konular aileye nerede kaldığıma falan gelmişti ki. Başımı eğdim. Bu konu hakkında konuşmak istemiyordum ancak ısrar etmişti. Bir kısmını anlatmıştım gayeydi bu arada ismi. Gaye beni hayretler içinde dinliyordu. Bırakıp gitmek istersen anlarım, dinlemek istemezsen anlarım boşver önemli değil dedim. Suratında bir tebessümle baktı bana. Gitmiyorum biryere kalacağım seninle dedi.

Yıllar geçmişti üstünden beni biraz olsun yola sokmuş, uyuşturucudan uzaklaştırmız sade bir hayat vermişti bana. Açık liseye kaydolmuştum, ekstra olarak çalışıyordum. iyi kötü bir ev tutmuştum kendime. Ancak kör talihim peşimi yine bırakmamıştı. Gaye hiçbir açıklama yapmadan 2015 yılının bir bahar ayında seninle bir geleceğimiz yok olamaz diyerek beni terk etti.

Hayat bazen ummadığınız kadar acımasız, bazense ummadığınız kadarda şevkatli davranabiliyor. Bir laf vardır, şımaracak kimsen olmayınca hayat seni kocaman bir adama çevirir diye. Benim hiç şımarmaya fırsatım olmadı. Talihsizlik hayatım boyunca hiç peşimi bırakmadı. Evinize girdiğinizde sıcak bir çorbanız varsa, aileniz hayattaysa aslında kendinizi şanssız sayarak evrenin bu kısır döngüsüne haksızlık ediyorsunuz demektir. sağlıcakla kalın..