Hiç unutamadığım bir olay var. Benim o zamanlar bir arkadaşım var. Adı Mehmet olsun. Bununla aramiz çok iyi. Annelerimizde kanka oldular bizden sebeb. Bu Mehmetlerin 2 tane lokantası var beyler. Hayatimda ilkkez iskenderi mehmetle oyundan yoruldugumuz bir vakitte lokantaya annesine haber vermeye gittiginde yemiştim. Hala unutamam. Babasi ikram etmişti. Ben utancimdan yiyememiştim. Nasil yendiğini bile bilmiyorum. Ekmek bekliyorum yanina o derece . Neyse bi kere Mehmet ve bizim arkilerle oynarken ben baya ana avrat küfrediyodum bunlara . Hepsi birden dışladı beni. Ben o gün eve gelip ağladım hüngür hüngür.

Annem babam gelip sormadi bile neden ağladın diye. Bende Ankara'da ki gibik çevrenin verdiği prestijsizliğin ceremesini yeni ortamimda çekiyodum. Çocuklarin gözünde maganda bir bin kurusuydum. Ama koskoca okulda ki en çalişkan 2 öğrenciden biriydim . Çok çelişkili bir şey.

Ha fakirlikten bahsetmişken biz fakirizki ne fakiriz anlatamam o derece. Ablam sabahları fırına erken gidip önceki günden kalan bayat ekmeklerden alıyo. Bak hala aklıma gelir sinir krizi geciririm. Olum benim babam memurdu lan. Nasıl böyle bişey olabilir. Kağıt toplayip satan insanlarda degiliz. Bu fakirlik neden amina sokim diyorum bulamıyorum