Ertesi sabah abdest alırken avluda bi sela okunuyor. Ne dedi nurhayat dedi. Yanlış mi duydum. Yalın ayak koştum babasının evine asmış kendini. Avluda ağlayan kadınlar. Hem kendine hem bebeğine kıymış. Hemde benden ötürü. Anası demiş o köyde saklayamam yanı başıma gömülecek. Onu ne vakit tabutta gördüm o an inandım öldüğüne. Mezara ne kardeşleri ne babası koydu kocası zaten izinden yeni dönmüş askere kimse bişey demedi mezara onu ben indirirken. Beyaz gelinliğiyle almak nasip olmadı seni kollarıma kefeninle mi nasipdi sevdiğim. Bir tek orda gördüm analığımı ağlarken artık ne fayda.

Hata bendeydi tabi ya sana bekle yaz bitsin, bekle kış geçsin, bekle askerlik bitsin, bekle Almanya’ya kaçalım derken. Canına tak etti. Yine beklerdi belki umutlarımı kestin diye bi laf etmeseydim, kardeşi duymasaydı. Allah bu dünyada bir onu sevdirdi ama bu dünyada onu bana nasip etmedi…

Dedem 86 yaşında ama bunu anlatırken içini çeke çeke ağladı, gözlerini ovuşturup durdu.Ya ben, bende ağladım, kuzenim ağladı.

Bize dediği laf; pişmanlık bi keredir sanmayın bin senede yaşasan bin ömürlüktür. Sevdiyseniz vazgeçmeyin ertelemeyin.

Ne yazık ki her kelimesi gerçek, telafisi olmayan pişmanlıkla geçen bir ömür…