En iyi şey zamanın geçmesiydi. Nurhayat. Bu dünyada 60 sene sonrada olsa gözümü kapadığımda yüzü gözümün önünde, gönlümü ısıtanım.


Komşuyduk, birlikte oturur oynar gülerdik, eriği sever diye civar köylere erik toplamaya giderdim. Ağır bir yükün altına girdiğini görsem benim yükümü atıp onun yükünü alırdım. Herkes onu sevdiğimi bilirdi, babamda ses etmedi çünkü çocukluktan beri gönlüme sevgisini Allah yerleştirmişti yoksa bu kadar sevmem mümkün olamazdı. Babasıyla konuşmuş çocuklar büyüdüğünde kızın gelinim demiş babasıda tamam demiş. Analığım ilgilenmezdi üst başımızla, Nurhayat bunu bana ceketimi dikerken söyledi . O an yüreğim nasıl taştıysa ömrü billah sevinemedim öyle. Hamza’da bilirdi Nurhayat’ı ezdirmez bağda bahçede hep yardımına koşardı.

Kardeşlerimizle anlaşamazdık babam analığım onları kayırdığı için ama iffet merhametliydi önümüze bi tas çorba koyan, çamaşırımızı yıkayan yine iffetti. Süpürürken başı dönmüş damdan düşmüş ayağı topal kalacakmış, yürürken aksayacak. Yatağa girmiş nasıl ağlıyor o mavi gözlerinin ici kan dolmuş. Ağlamaması için biz teselli verdik ama anadan bir kardeşleri topal senı kim alsın ömrü billah hizmetçimiz olacaksın diye alay ederlerdi.

Vakit geçti çalıştığım tüm parayı babama verdim düğün için lazım olacak dedikçe daha bi şevkle her işte çalıştım. Babam bizimkinin yanında avluları birbirine bakan iki odalı bi ev yaptı bana eşyalarını aldı bu yaz da çalış evlen kışa dedi. Nurhayat’a çeyizini dert etme hazır değilse de çul çaput lazım değil sen ol ben çalışır sana herşeyi alırım dedim. Ama analığımın planları başkaydı.