1 yalan..
"..neyse, bunlar beni çocuklarla tanıştırmak istediklerini söylediler, hayırolsun? diye sordum
tekrar..ne alakaydı yani.."
2 yalan..
"bu ikisinin erkek arkadaşları, biliyorsun hepsi sporcu çocuklar zaten.. sokak basketbolu turnuvası
için bir kişiye daha ihtiyaçları olduğunu söylediler... bende o maç resmen coşup maçın adamı
moduna girdiğim için, gözlerine kestirmişler işte..bir konuşayım istediler.."
3 yalan..
sözümü kesti.."onca basketçi, sporcu adam var o bölümde.. sana mı kalmışlar?" deyip inanmaz
bir şekilde gözlerini kırpıştırdı..
bu lafının üzerine ben iyice yüzümü asıp,
"o salondakilerin en iyisi bendim (gibtir lan) bir tanem.." dedim.. "e tabi sen olmadığın için
göremedin, böyle demen normal".. aynı yerden 2. saldırı.. duvarlarında gediği açtığımı hissettim,
zira normalde benim yüzümde olması gereken, rahatsızlık ve suçluluk duygusunu, şimdi onun
yüzüne yapışmıştı.. ağır şerefsizim değil mi?..çok ağır şerefsiz...
devam ettim,
"bunların kantinine gittik.. çocuklara da haber verdiler o ara, 5-10 dakikaya onlar da geldi.. oturduk,
konuştuk..ama anlaşamadık.. çünkü takımda biz dışında 2 kişi daha var ve maçlar 3 e 3
oynanıyormuş.. arada yedek kalabilirsin dediler..bir de onların idman temposuna uymamı
istediler.. nefret ederim biliyorsun.. biliyor musun? (bir ima daha..)..bu mesele de bu şekilde
kapandı.. kızın adına gelince, adı ayşen evet.. artık pek de umrumda olmayan, beni etkilemeyen bir
tesadüf..ama sen bu olaydan, buralara nasıl geldin onu da sana sormak lazım..ne birliktesi
mine?? ben sana bunu yapar mıyım? (!)"
soluk bile almadan, saniyeler içinde yazdığım senaryoyu oynamış, üzerimden ağır bir yükü
atmıştım.. itiraf etmek gerekiyordu ki, daha önce farkında olmadığım şekilde, profesyonel bir
yalancıydım..ben??... ben yalancı ha?... azıcık zütten element uydururken bile yüzü kızaran,
yalanın y sinden bile nefret eden ben??... vay be..